Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Wil jij zelf meedoen of ken jij iemand die ook mee wil doen aan deze interviewreeks? Stuur ons dan een mailtje via: redactie@proud2Bme.nl.

Vandaag stellen we je voor aan Rebecca; 22 jaar oud en woonachtig in Amsterdam. Ze is studente European Studies en werkt daarnaast bij een recruitmentkantoor als werkstudent. Ze vindt het heerlijk om druk bezig te zijn en zoekt graag uitdagingen op. Dat heeft ze altijd al gedaan - ook in de periode dat ze ziek was - en het heeft haar veel moois gebracht. Maar ook liep (en loopt) ze daardoor af en toe tegen een muur op. De lat té hoog leggen kan dan zorgen voor onnodige teleurstelling, schaamte en frustratie.  
Bijna vier jaar geleden is Rebecca naar Amsterdam verhuisd. Hier is ze aan een nieuwe start begonnen, waar ze ook enorm aan toe was. Weg uit de oude leefomgeving die haar deed denken aan een donkere periode in haar leven.  

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit? 

"Zwart-wit. Het leven stelde niet veel voor en zag weinig tot geen kleur. Ik woonde destijds bij mijn ouders, ging naar school en volgde een therapie bij de Ursula Kliniek in Leiden. Veel meer was het niet en ging het ook niet worden. Het leven werd overheerst door de anorexia en alles wat daarbij komt kijken. Mijn ouders hebben mij enorm gesteund in die periode, evenals mijn vrienden. Dat was van grote waarde voor mij in het herstelproces, echter minder gemakkelijk gedurende de periode waarin ik weer mijn eigen ik begon terug te vinden. Ik wilde niet meer geïdentificeerd worden met de eetstoornis. Ik wilde niet meer slapen in de kamer waar ik dat verdriet zo intens ervaren heb. Ik wilde niet meer naar de school waar de docenten op de hoogte waren van zaken die ik beschouwde als privé."  

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Daar ben ik nog steeds niet echt achter. Ik ben van mezelf gedreven om altijd het hoogst haalbare te halen. Ik ben perfectionistisch en heel streng voor mezelf. Deze karaktereigenschappen kunnen een trigger vormen voor eetgestoord gedrag. Ik legde de lat té hoog. Op school, maar ook in de sport die ik beoefende en in mijn sociale contacten. Ik werd teleurgesteld omdát die lat veel te hoog lag en ik doelen niet behaalde, met schaamte en onzekerheid als gevolg. Ook vond ik het lastig ruimte in te nemen voor mijzelf en mijn emotie. Waar anderen om aandacht of hulp durfden te vragen, vond ik dat lastig. Als ik er mager of grauw uitzag omdat ik minder gegeten had, zou mijn omgeving dat opmerken: “Gaat het wel goed met je?” Hierdoor hoefde ik niet zelf die emotionele ruimte op te eisen, maar werd dat voor mij gedaan. Zo werd de anorexia een omgangsmechanisme om aan de buitenwereld aan te geven dat het niet goed met mij ging en ik heel erg onzeker was.   

Deze inzichten heb ik later pas gekregen. Destijds zat ik er nog te diep in om daar een goed beeld van te krijgen. Ik vond het vooral lastig dat er geen harde aanleiding voor mijn eetprobleem geconstateerd kon worden, zoals dat bij andere mensen soms wel het geval was. Het is erg leerzaam om de achterliggende gedachte achter je eetstoornis vast te stellen. Ik probeer nu de lat minder hoog te leggen en beter om te gaan met teleurstelling en tegenslagen." 

Waar lag jouw sleutel naar herstel?  

"Mijn herstelproces kende niet één sleutel om alle sloten te openen. Ik heb verschillende momenten gehad waarbij de knop omging, waarna hij toch weer terug in het slot viel. Het starten van de therapie bij een eetstoorniskliniek heeft mij veel goeds gedaan. Ik vond het fijn concrete houvast te krijgen en geholpen te worden door hulpverleners. Daardoor nam ik het herstelproces, de anorexia en mijn eigen gezondheid ook serieuzer.

Voor mij werkte het ook goed om een duidelijk doel voor ogen te hebben. Ik wilde zó graag op mezelf gaan wonen en zelfstandig zijn. Daarvoor moest ik beter zijn, anders zouden mij ouders mij niet laten gaan. Ook is het belangrijk voor me geweest om heel bewust de tijd nemen om de zelfreflectie toe te laten en daarvan te leren."

Wat was jouw grootste uitdaging in het herstel?

"Mijn grootste uitdaging in het herstel was loslaten. Het loslaten van de controle over het eten, maar ook het loslaten van de controle in en over mijn leven. Simpelweg omdat je daar nou eenmaal geen controle over hebt. De sprong wagen. Verhuizen naar een nieuwe stad, maar ook in vriendschappen en in de liefde. Het loslaten van mijn eetstoornis als dominante periode in mijn leven. Het loslaten van mijn schuldgevoel naar mijn naaste omgeving. Ik moest mezelf er nog zó lang van overtuigen dat ik anorexia mezelf niet heb aangedaan, maar dat het mij overkomen is. Het 'loslaten' heeft mij enorm geholpen om de eetstoornis een plekje te geven in mijn verleden."  

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Als een donkere tijd in mijn leven - echter géén verspilde tijd. Ik heb mijn lichaam een aantal jaar dan wel flink tekort gedaan, maar heb wel ontzettend veel geleerd. Over mijzelf en alle emotie die daarbij komt kijken, over donkere dalen, maar ook hoge pieken. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat het goed is geweest dat ik een eetstoornis gehad heb of dat je erin moet blijven hangen, want lichamelijke en mentale gevolgen kunnen onomkeerbaar zijn. Enkel wil ik zeggen dat je ook minder fijn periodes in het leven kunt omtoveren tot een mooi en leerzaam proces."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Veel zelfkennis en begrip naar mijzelf en anderen."  

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Luister naar jezelf, neem de tijd om te luisteren en te accepteren. Het geeft niet als je daar eventjes over doet. Maar weet wel: jouw lot ligt in jouw handen. Jij bent zelf verantwoordelijk voor jouw toekomst. Grijp die toekomst met beide handen vast en laat het niet los. Maak er alsjeblieft iets waardevols van. Want het leven heeft zoveel kleur!" 

♥